ریھان سسا

پیشدانک :

گلیں وانوکاں ! ’’شئے پھوال ‘‘ءِ کرد چہ مروچیگی ءَ ھپت ھشت سال پیسر کہ من نوک بلوچی وانگ ءُ نبشتگ بندات کرت ، منی ھیال ءَ اتک ۔ بُندر ءَ پہ ایشی ءَ من ’’دومی مردم‘‘ ءِ نام کار مرد کرت کہ منی نوشتانکانی تہ ءَ کہ اِت ءُ منی بدل ءَ ا یرا د گیپت بلئے آروچاں اے کرد اینچک پھتو ءُ پزور نہ اَت کہ چہ منی ھیالاں  دربَہ اَتک ءُ تاکانی تہ ءَ نکش بوت اِنت ۔ وھد گوزان بوت اُردو زبان ءَ چوش لشکر ءَ منی سر ءَ اُرش کنان من ءَ چہ بلوچی لوزانک ءَ گستا کرت ۔ بہ گند ئے گلزمین ءِ مرو چیگیں جاور ھم ھمیش اَنت کہ مئے لوزانک ھم گلزمین ءِ اھوالکاری بہ کنت بلے اے ھبر ءِ سرءَ ما باید بہ جیڑ اِیں کہ مئے اھوالکاری زبان پرچا بلوچی بوت نہ کنت ۔ اے مئے نابودی اِنت کہ بلوچی زبان چہ اُردو ءَ کوھن تر بوگ ءَ ابیدھم پہ ما لُک بوتگ ءُ آئی ءِ گال مارا دست نہ دئے اَنت ءُاُردوءَ ماانچوش کارمرد کنگ ءَ اِیں کہ گْوش ئے مئے ماتی ءُ راجی زبان اِنت ۔ من ءَ ھم چوشیں بود نیست اَت کہ وت ءَ چہ اردوءَ کمے گستا بہ کرت اِنت بلے جمیل امام ءَ مدام ٹوھینتگ کہ ما باید بلوچی ءَ ھم نوشتہ بہ کن اِیں کہ مئے جند ءِ زبان اِنت ۔ بلکیں کول اُستاد عبدالمجید گوادری